Eigenlijk doe ik hier zelden iets en dat vind ik best jammer. Maar mijn hele leven heb ik moeite met plannen, dus ook hier. Er was een tijd dat ik voor geld moest werken en daarvoor maakte ik afspraken met anderen. Dat is lekker helder, dan wist ik dat ik op een bepaalde tijd ergens zou zijn en bereidde me daarop voor. Niet teveel, want dat ligt niet in mijn aard. 

Wel had ik afspraken over wat ik zou gaan doen en daarvoor raapte ik de spullen bij elkaar. Kleding en attributen. Altijd vergat ik wel iets maar niet vaak essentiële spullen. Soms wel dus. Zo vergat ik eens mijn portiersjas en dat was die keer nu net het belangrijkste item. Gelukkig waren er solidaire collega's die me hielpen om zoveel mogelijk te camoufleren dat er iets niet klopte. Nu was dat 'niet kloppen' een basiselement in mijn performances, dus alleen mijn collega's en ik wisten dat het ook voor mij niet klopte deze keer. 

Mijn werktijden zijn voorbij, op zolder liggen nog wel wat spulletjes, maar het meeste is weg. Ik hoef niet meer, letterlijk en figuurlijk. Ook de weinige dingen die er nog zijn, mogen zo langzaamaan wel weg. Maar ik durf nog niet goed. Misschien doet zich er nog een situatie voor dat ik echt nog wel wil. 

Zoals laatst, toen Ron liet weten dat hij een van mijn creaties wilde fotograferen. Nu is Ron niet zomaar een fotograaf, hij is een waar kunstenaar, 'beeldenaar' noemt hij zichzelf. Ik zou hem een andere titel willen geven, al weet ik nog niet welke. Ik zou hem eerder expressionistisch uitdrukker willen noemen. Maar OK, hij heeft mooie plaatjes gemaakt, we zijn ervoor naar de Soester Duinen gegaan. 

Het kwam er zelfs van dat ik dit karakter weer wilde gaan spelen. In de koffer zat een dik touw, speciaal voor mij gemaakt door Touwslagerij Steenbergen in Gorssel. Het maakte het geheel erg zwaar voor me, vooral ook omdat het een warme dag was en het gesleep door het zand was best wel veel voor een oude man als ik. 

"Waarom laat je het touw er niet uit?, vroeg Ron, "je ziet het toch niet op de foto's". Dat was een gouden idee, het werd er echt heel veel lichter op voor me. Daardoor ben ik erover gaan nadenken hoe essentieeel het touw was voor mijn act. 

Niet dus, dacht ik. In oorsprong was de gedachte dat Capella, zo hebben we hem genoemd, zingt. Niet speciaal iets, hij zingt de dingen en de mensen toe. Het touw was bedoeld als podium, het is een eindeloos touw en ik legde het in een cirkel waar ik middenin ging staan om een soort slotact, een climax, op te voeren. 

Zingend dus. 

De foto's inspireerden me, ik wilde hem weer spelen, en dat terwijl hij zo'n tien jaar in de kast had gelegen. 

Ik zocht contact met collega Mieke die wel een plekje voor met had in Doesburg. 

Op straat natuurlijk. 

Zingend, alleen nog maar zingend, geen act meer met het touw, geen andere grappen, alleen maar zingend.   

     Ik heb er twee keer opgetreden, de eerste keer was Mieke verbaasd over het volume dat ik kan hebben als ik zing, maar ze vond wel dat ik mijn 'lalala', moest vervangen door tekst. 

De melodie was die van 'It's now or Never' dat gelukkigerwijs dezelfde is als 'O Sole Mio'. Ik ben aan het oefenen geslagen en ken nu voldoende Italsiaanse tekst om mijn act geloofwaardig te brengen. 

En nu nog geboekt worden. 

Als ik ergens een hekel aan heb, altijd gehad, is om achter boekingen aan te gaan, dus misschien sterft Capella wel een te vroegtijdige dood.

Helaas pindakaas …